Er gebeurt weer van alles en nog wat, hier in&om het huis in Miami. Onderstaand een foto-impressie.

Op het terras hebben de cycas-planten ofwel sagopalmen het naar hun zin.

Even koffie halen bij een vliegtuig…

Het project ‘The Underline’ krijgt steeds meer vorm. Het is een lang, groen fietspad onder een treintraject.

Nog even een ‘paella de marisco’ gescoord vanmiddag, hier in mijn buurtje van de Gran Via in het Spaanse Valencia.

Aanvankelijk koos ik de hier traditionele ‘paella valenciana ‘. De ober legde uit dat daar konijn, kip en varken in zit. Nee, nu even niet. Ik dacht dat paella altijd met seafood is maar niet dus. Haast moet je overigens niet hebben bij paella. Het zou dik een half uur duren vooordat de vers gekookte rijst gaar zou zijn.

Ik heb nog nooit in een stad zoveel restaurants gezien als hier. Vooral in ‘mijn’ buurt. Mannetje aan mannetje! Vele vele tientallen. En overal zitten zowel ‘s middags (de hoofdmaaltijd; na 16:00 uur gaat alles dicht) als ‘s avonds (dat begint vanaf 20:00 uur) mensen te eten, tot na middernacht.

Als je hier als Hollander om 18:00 uur wilt eten dan kun je het schudden. Wát een eetcultuur in dat Spanje! En opmerkelijk is dat ‘s zondags sommige vrouwen in klederdracht lopen. Ik heb zelfs een aantal speciaalzaken in Valencia gezien die klederdracht in de etalage hebben.

Het is 1 januari 2021, een nieuw jaar is begonnen. Na het vuurwerk en de champagne wat slapen en dan bijtijds op. Het is mooi weer en het strand lokt. Hup, sportief op de fiets naar Miami Beach, een rit van ongeveer 15 kilometer. Het is heerlijk op het strand, druk, en mensen in zee.

Het vorige bericht ging over mijn lagere school, hier wat content over het Huizen van vroeger, het dorp waar ik opgroeide en uiteindelijk zo’n twee decennia doorbracht. Wonend in een wijk aan de rand van dat Gooise dorp, in een bos- en heiderijke omgeving, hadden we in feite weinig met de oude dorpskern te maken. Dat Huizen (Noord-Holland, aan het vroegere IJsselmeer) was een oude vissersplaats, met een geheel eigen karakter zoals specifieke klederdracht, botters (vissersboten) met bruine zeilen en een merkwaardig dialect. We kwamen natuurlijk wel in de oude dorpskern en maakten op die manier het oude Huizen mee, en bij ons aan de deur kwamen ook echte Huizenaren zoals de visboer, bakker, kaasboer, eierboer en melkboer.

• Vanuit de slaapkamer konden we ze in de verte zien staan: de Phohi-zendmasten.
• Philips Omroep Holland-Indië (PHOHI) was een radio-omroep van Philips opgericht in 1927 die zich met uitzendingen vanuit de Nederlandse gemeente Huizen in het Gooi via de kortegolf richtte op de Nederlandse koloniën, voornamelijk Nederlands-Indië.

Aan mijn lagere school heb ik goede herinneringen. Die ‘Flevo-school’ aan de Driftweg in Huizen (Noord-Holland) was op redelijke loopafstand van mijn ouderlijk huis. Mooi gelegen aan letterlijk de rand van het dorp; daar begonnen de oude duinen van de vroegere Zuiderzee. Lekker spelen kon je daar, tijdens het speelkwartier. In vogelvlucht was de ‘zee’ ongeveer slechts een kilometer verderop naar het noorden, maar nee, zover kwam je dan niet.

Het was een hele goede school. Goede leraressen en leraren, serieus onderwijs. Ik heb er veel geleerd. In de vijfde klas begonnen we zelfs al met Frans. En interessant waren de geschiedenislessen van gastdocent Gerard Ploeger, bekend van zijn radiocolumns. Overigens komt het woord ‘flevo’ van het Latijnse ‘flevum’ wat vliet betekent. En ‘vliet’ is Oudnederlands voor watergang. De naam Flevo-school paste wel in die omgeving.

Rechterkant: op ongeveer deze plek stond de al jaren geleden afgebroken school; nu staan er luxe villa’s. Linkerkant: prachtige zandvlakte voor het speelkwartier!

De meeste klasgenoten heb ik na de lagere school nooit meer gezien. Op drie uitzonderingen na dan. Twee daarvan, Frank Wiedijk en Bart Corduwener, woonden bij mij een paar deuren verder. Dus die kwam ik als opgroeiende tiener wel regelmatig tegen. De derde uitzondering was Annemieke Hamming. Zij woonde indertijd vlak naast de school, en ik vond haar altijd leuk, zo kan ik me herinneren. Haar broer Hein zat ook op de Flevo-school. Met die Annemieke kreeg ik ergens als mid-twintiger opeens weer contact; ik weet compleet niet meer waardoor. Dat was zeker vijftien jaar na de lagere school, toch wel bijzonder. Wij zijn samen uit geweest, naar een jazz-uitvoering in Amsterdam. De volgende dag ben ik bij haar thuis geweest, in dat ouderlijk huis vlak naast de Flevo-school. De vonken zijn klaarblijkelijk niet overgesprongen want daarna heb ik het contact met haar verloren, maar het blijft een leuke herinnering. Overigens, uit die tijd weet ik nog wel dat Annemieke’s vader Potterie De Driehoek in Huizen had, een aardewerkfabriek. En wat ik toen niet wist maar nu wel door Wikipedia is dat de familie Hamming tot een van de oprichters behoorden van de Flevo-school. Dat was uit idealisme. Het heette aanvankelijk ‘De Nieuwe School’.

Greetings from Miami Beach! Perfect water, very clean! Goes also for the sand & perfect weather. We zeggen tegen elkaar dat we de zee eigenlijk nog nooit zó mooi hebben gezien. En, lekker warm water. Je ligt als het ware in een heel groot bad. Ah, vandaar het woord ‘badplaats’ natuurlijk! We zitten nu te lunchen op het strand op onze stoeltjes en parasol. Met lekker glaasje 🍷erbij. Kortom: perfect. Een lekkere afwisseling na een maand lang klussen vanwege onze nieuwe hurricane-windows!

We schrijven april 2020. Je hoeft niemand iets nieuws te vertellen: we leven sinds december 2019 opeens in een ‘nieuw’ tijdperk door een gevaarlijk virus dat mensen, landen en economieën platlegt.

En dan is er dat ‘whooping’. Elke avond om 20:00 uur roepen overal mensen vanaf hun huizen luidkeels ‘whoo’, wat een goedbedoelde schreeuw dan wel yell is als eerbetoon aan alle mensen in de gezondheidszorg die zó hun best doen, vaak met gevaar voor eigen leven, om levens te redden. En zo tegen het weekend rijden ambulances, politieauto’s en brandweerauto’s met keiharde sirenes aan door de straten om ook hun steun te laten blijken.

Vandaag, vrijdag 13 december 2019, van Miami naar Naples gereden over de Tamiami Trail ofwel de US41, om daar de nieuwe winkel – inmiddels de zesde in Florida – met allerhande spullen te gaan inrichten. Daartoe waren in Miami maar liefst 150 kartonnen dozen uit Italië aangekomen, die per vrachtwagen allemaal naar Naples werden getransporteerd.
Op zaterdag 14 december weer verder. Onder meer de kerstkransen opgehangen. Met vereende krachten werd het zo mogelijk om de winkel op dinsdag 17 december 2019 te openen! Het is vanaf dag één een succes!

Ruimtevaart heeft mij altijd gefascineerd. Van de lagere school kan ik me de verhalen herinneren over Joeri Gagarin, de Russische kosmonaut die de eerste mens in de ruimte werd aan boord van de Vostok 1. Dat was op 12 april 1961. En dan natuurlijk de maanlanding van de Apollo 11 op 20 juli 1969 waarbij Niel Armstrong de legendarische woorden sprak ,,That’s one small step for [a] man, one giant leap for mankind”. Met pijn is me altijd bijgebleven dat ik dat niet op televisie heb gezien. Ik was namelijk op zeilvakantie in Friesland, met mijn broer en drie vrienden, en we konden helaas nergens een TV vinden om het geheel gade te slaan.

Overigens wordt al jaren gebakkeleid over de vraag of Armstrong ‘man’ of  ‘a man’ zei, wat een behoorlijk verschil maakt in betekenis. Op internet circuleert een grappig filmpje dat ook ‘a woman’ een maanlading maakt… https://youtu.be/apQdvrqQ8nI.

Terug naar mijn belangstelling voor ruimtevaart. Als tegenwoordige Floridian stond het met eigen ogen zien van een raketlancering al langere tijd op mijn bucketlist. Ik hield de lanceringen op Cape Canaveral al jaren in de gaten, maar er was aldoor wel wat, zoals zelf op vakantie, of een lancering ‘s nachts, of uitstel danwel afstel. Cape Canaveral is 750 kilometer heen en terug met de auto, dus een ritje om een even lancering te bekijken zou ik niet zomaar maken.

Op 15 maart 2019 was het dan toch zover. De vooruitzichten voor de lancering van de tiende Wideband Global SATCOM (WGS-10) satelliet met een Delta IV-raket vanaf Cape Canaveral Air Force Station waren goed. Weinig geschuif met dagen en tijdstippen, goed weer en lancering begin van de avond, dus nog licht.

Rush – Countdown

Dagje strand, zaterdag 2 juni 2018. South Beach, Miami. De eerste keer dit jaar. We vinden gemakkelijk een parkeerplaats, gelukkig. Het is warm, boven de 30 gr. Celsius. Het zeewater is rond deze tijd al lekker, en zeer helder. Opeens drommen allemaal mensen samen aan de waterlijn. Dit keer geen manatees of dolfijnen, maar een haai(tje). De baywatch komt er ook bij, en zegt dat het een lemonshark is. Zeker in deze afmeting is die niet gevaarlijk. De volgende dag gaan we sportief aan de gang: met de fiets naar dat strand. Heen en terug totaal zo’n 30 kilometer. Eigenlijk te heet om middag op de dag te fietsen; zo’n 35 graden! Een duik in het lekkere zeewater maakt weer veel goed.